teksten op haar huid.

Ze wou niet zeggen wat er mis ging.
Ze wou niet zeggen waarom.
Ze zweeg als het graf.
En ik was het die door zeurde.

We wisten het allemaal.
Toch zwegen we.
En het maakte haar niet uit.
Ze had haar eigen uitlaat klep.

Het mes over haar huid.
Eerst 'gewone' sneden.
Toen werden het woorden.
En die woorden werden zinnen.

Iedereen wist het.
Maar ze zwegen allemaal.
Alleen ik wou het weten.
Maar het kon haar allemaal niet schelen.

Nog een keer het mes op haar huid.
Het bloed, warm en rood.
Voor de laatste keer.

En als je haar verhaal wilt weten.
Lees de teksten op haar huid.