teksten op haar huid.

Ze wou niet zeggen wat er mis ging.
Ze wou niet zeggen waarom.
Ze zweeg als het graf.
En ik was het die door zeurde.

We wisten het allemaal.
Toch zwegen we.
En het maakte haar niet uit.
Ze had haar eigen uitlaat klep.

Het mes over haar huid.
Eerst 'gewone' sneden.
Toen werden het woorden.
En die woorden werden zinnen.

Iedereen wist het.
Maar ze zwegen allemaal.
Alleen ik wou het weten.
Maar het kon haar allemaal niet schelen.

Nog een keer het mes op haar huid.
Het bloed, warm en rood.
Voor de laatste keer.

En als je haar verhaal wilt weten.
Lees de teksten op haar huid.

dromen.

Soms maar heel even.

Droom ik van een gelukkig leven.

Gewoon even het gevoel..

Dat je leeft met een doel.

Dat je het waard bent om hier te zijn.

Dat er ook iets anders is dan pijn.



maar ik voel niks.

Ik ben gewoon hard van binnen.

Soms voelt het alsof er geen eind aan komt.

en wou ik dat ik niet bestond.

in mijn hoofd.

Zijn stem zwaar hijgend in mijn oor.
Fluistert hij de woorden,
zachtjes in mijn oor.

Gretig bestast hij mijn lichaam.
Zachtjes hoor ik in mijn hoofd,
verzet je.

Zijn handen zitten in mijn kruis.
Ergens op de achtergrond,
hoor ik; verzet je.

Hij likt zijn lippen af.
De stem is nu verdoofd,
Net zoals ik.

Hij knoopt zijn rits dicht.
En nu hoor ik,
het was je eigen schuld.


in mijn hoofd

nu je het weet.

Nu je het weet ben ik bang
Nu je het weet gaat er een traan over mijn wang
Ik was bang voor je woorden
Toen je mijn verhaal hoorde.

Nu ben ik bang voor een arm om me heen
Dit verwerk ik liever alleen
Nu ben ik bang om te huilen
Bang om bij je te schuilen

Je wilt me helpen
Maar dat wil ik liever niet
Bang dat je me achterlaat
En dat je me anders ziet.