100!

Verscholen in een hoekje van de kamer
Gesloten ogen maken alles langzamer.
Gedwongen gevoelens nemen de overhand
En moe gestreden, bied je geen weerstand.

Open wonden worden weer doorkrast
Je lichaam zo verschrikt overbelast.
Alles gebeurt via de lopende traan
En de overdosis pillen, heb je voor je staan.

Zwarte doeken, vervallen muren
Je hebt veel te veel te verduren.
Smekend om een reden
Om je tijd nog aan te besteden.

Elk verlies, elke schuld en elke leugen
Is gegraveerd in je geheugen.
De leegte in je heldere ogen
Reflecteert de tweestrijdige oorlogen.

Vermoeid lichaam, vermoeide geest,
Een open hart dat niet meer geneest.
Een laatste vraag die moet worden verklaard:
‘Was het al die moeite wel waard?’


"Je moet geen hemelen beloven als je zelf de weg niet weet!"